Geride bıraktığımız 12 yıl boyunca Türkiye pek çok çevrede ekonomik alanda parlayan bir yıldız olarak kabul edildi. İktidar partisinin sözcüleri ve yandaşları bu durumu istikrara ve Erdoğan’ın liderliğine bağlarken, muhalif kanat sözcüleri 2002’de altyapısını Kemal Derviş’in kurduğu ekonomik sisteme ve dünyada eş zamanlı olarak artan sıcak para arzına bağladılar.
Nedeni her ne olursa olsun, AKP’nin iktidarda olduğu bu 12 yıl, Türkiye’nin uçuşa geçtiği bir dönem olarak pazarlandı ve algılandı. Hem içeride, hem dışarıda.
 |
| 7 Tepeli Şehrin Yeni Tepeleri Gökdelenler |
Gökdelenler, gökdelenler…
Peki gerçek durum ne? Gerçekte Türkiye bu 12 yılda sınıf atladı mı?
Türkiye’nin tamamına değil ama örneğin İstanbul’a 360 derecelik bir açıyla baktığınızda, AKP iktidarının ekonomide başarılı olduğu algısını zihninize yerleştirecek çeşitli emareler görebilirsiniz.
Gökdelenler örneğin…
İstanbul’da 2002’de gökdelen sınıfına girebilecek sadece bir kaç bina vardı. Akmerkez Kuleleri, İş Kuleleri, Sabancı Kuleleri ve Yapı Kredi Kuleleri. Maslak bile henüz yeni yeni yükselmeye başlıyordu.
Oysa bugün kafanızı ne tarafa çevirseniz gökdelen görüyorsunuz. Levent’ten Fulya’ya, Zincirlikuyu’dan Şişli’ye, Kartal’dan Maltepe’ye, Bostancı’dan Kadıköy’e, hatta Avcılardan Beylikdüzü’ne gökdelenler, gökdelenler… İstanbul, Avrupa’nın en çok gökdelene sahip kentlerinden biri haline dönüştürüldü.
Benzer şekilde tüneller, altgeçitler, metrobüsler… Ve tabi, işin dekoratif aksesuarı olarak ana akslarda yol kenarlarına yapılan renkli çevre düzenlemeleri… Laleler, kilim desenli yol boyu çiçekler, asma saksılar vs…
“Her mahalleye bir milyoner” rüyası geride kaldı
Dahası var… Bu son 12 yılda, Türkiye’de sermaye birikiminde de bir büyük “ilerleme” yaşanmış.
Fransız Le Nouvel Observateur dergisinin 2013 yılı verilerine göre dolar milyarderlerinin sayısı dünyada son 10 yılda 3 kat artarken, bizde tam 10 kat artmış! 2013 yılında itibariyle Türkiye’nin dolar milyarderi sayısı 44’e çıkmış.
Aynı veriyi destekleyen Forbes dergisine göre; İstanbul, New York, Paris ve Moskova’dan sonra en çok dolar milyarderi olan 4ncü şehir olmuş.
Forbes’a göre ayrıca dolar milyarderi sayısında dünyanın 7nci ülkesiyiz. Bu konuda ne kadar dev adımlarla yol aldığımızı anlamak için, dolar milyarderlerimizin sayısının 2002’de sadece 4 olduğunu bilmek yeter.
 |
| İlk 10’a girmişiz, haberimiz yok! |
(Meraklısına not: Bazı ülkelerin dolar milyarderi sayıları şöyle: Suudi Arabistan- 8, Mısır – 7, Birleşik Arap Emirlikleri – 4 ve Kuveyt -5)
50’li yıllarda merhum Adnan Menderes’in rüyası her mahallede bir milyoner yaratmaktı. Menderes’in ömrü, her mahallede bir milyoner görmeye yetmedi ama AKP iktidarı sayesinde, İstanbul’da her ilçede en az bir dolar milyarderimiz var! Neden? Çünkü 44 milyarderin 42’si İstanbul’da yaşıyor. Istanbul’un ilçe sayısı ise biliyorsunuz 39.
 |
| En önemli ilerleme “Yoksullukla Mücadelede” değil, Dolar Milyarderliğinde |
Tüm bu verilere bakınca kimin gözü kamaşmaz ki? Ortada “Kalkınmakla kalmıyoruz; uçuyoruz, uçuyor!” algısı ve hatta “Muasır medeniyet seviyesini geride bırakıyoruz” heyecanı yok mu bu verilerde?
Gerçeğin diğer yüzü
Tabi nereden baktığınıza bağlı. Bu verilerin yarattığı illüzyonun tersine, Türkiye’de öyle can acıtıcı gerçek fotoğraflar var ki…
 |
| %20’lik Gelir Grupları, Milli Gelirden Nasıl Pay alıyor? |
Örneğin, TÜİK verilerine göre Türkiye’de yaşayan toplam nüfus içinde öyle bir % 16,3 var ki yaşamıyor; yaşadığını zannediyor. Ağırlıklı kırsalda yaşayan bu durumdaki 12 milyonu aşkın nüfusun hane geliri ayda toplam 200 TL civarında.
Örneğin, yine öyle bir % 20’lik bir nüfus var ki, bunların hane başına aylık gelirleri 400 TL’nin civarında. Yani başı ayda 100 TL civarında.
Ülke nüfusunun 30 milyonunu oluşturan en alttaki kesimleri hayata sadece tutunmaya çalışıyor. Devlet yardımlarıyla, belediye katkılarıyla, toplumsal desteklerle günlerini geçiriyorlar.
“Yeni Türkiye” illüzyonun faturası
Bir ülke demokrasisinde denge ve denetleme mekanizmaları olmazsa bunlar olur. 1950’lerden beri Türkiye’nin kaderini yöneten sağ siyaset ve sağcı liderler, orta direği zenginleştirmeyi bir tarafa bırakıp, hep çok küçük bir grupların kazanacağı şekilde yönettiler.
Son 12 yılda neo-muhafazakar siyasetin sınır tanımaz temsilcisi AKP hükümetleri ise, bu yolda kendini bile aştı. Zengin aşırı zengin, fakir aşırı fakir oldu.
Özetle “Yeni Türkiye” illüzyonunun faturası 365 gün kamusal desteğe muhtaç 30 milyon insan oldu. Kamusal desteğe muhtaç olmak ise ülkenin demokrasisini ve geleceğini o denli belirliyor ki. Muhtaciyet minnettarlığı, minnettarlık ise mecburiyeti körüklüyor.